ಗೌರವ ಯಾರಿಗೆ ಕೊಡಬೇಕು?

ನಿಮಗೆ ಯಾವತ್ತಾದರೂ ಹೀಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದಿದೆಯೇ? ಸುಮ್ಮನೆ ವಯಸ್ಸಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾಕೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಗೌರವ ಕೊಡಬೇಕು? ವಯಸ್ಸಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟು ಅನುಭವ ಆಗಿದೆ ಅಂತ ಅರ್ಥವೇ? ಅಥವಾ ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾದಮೇಲೆ ಇವರನ್ನು ಬದಲಿಸಲಿಕ್ಕಾಗೋದಿಲ್ಲ, ಹಿರಿಯರು ಅಂತ ಅವರೇನು ಬಯಸುತ್ತಾರೋ ಹಾಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಾಟಕ ಮಾಡೋದು ಅಂತ? ಅಥವಾ ವಯಸ್ಸಾದವರು ಮತ್ತೆ ಮಗುವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಸಿಟ್ಟು ಸೆಡವು, ಜಗಳ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು ಮಗುವಿನಂತೆ ಅಂತ ಕ್ಷಮಿಸಿ ಬಿಡೋದ? ನಿನ್ನೆ ನಾನು ಕಂಡ ಅಜ್ಜಿ, ಇವತ್ತಿನ ಅಪ್ಪ, ಮಾವ, ನಾಳೆ ನಾನು.. ಒಂದು ದಿನ ಹೀಗೆ ಆಗುವವರೆ.. ಹೋಗಲಿ ಬಿಡು ಅಂತ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದ?

ನನಗೆ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಿಂದಲೂ ಒಂದು ಅಭ್ಯಾಸ. ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಇದರಿಂದಾಗಿ ಬೆಲ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ, ಲಕ್ಕಿ ಬರಲಿನಲಿ, ಜೋಯಿಸಜ್ಜನ ಕೋಲಿನಲ್ಲಿ ಹೊಡೆತ ತಿಂದಿದ್ದಿದೆ. ವಯಸ್ಸಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾರಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಹೇಳಿದರೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋದು ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಈ ನಿಲುವಿನಲ್ಲಿ ಇವತ್ತಿಗೂ ಬದಲಾವಣೆ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ವಯಸ್ಸಾದವರಿಗೆ ನನಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಒಂದಿಷ್ಟು ರಿಯಾಯಿತಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಸರಿ. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣಬೇಕು - ಸರಿ. ಆದರೆ ಹರೆಯದಲ್ಲೇ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಅಂತ ನನ್ನ ಸ್ವಂತಿಕೆ, ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಬಿಡಬೇಕಾದರೆ? ಸರಿಯೇ? ನಿಮ್ಮಿಂದ ಸಾಧ್ಯವೇ? ನನಗಿದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಇವತ್ತು ನನ್ನವರು ಅಂತ ಗೌರವಿಸಿದವರ ನಾಲಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹದ್ದುಮೀರಿ ಮಾತಾಡಿದೆ. ಒಂದು ಕಣ್ಣು ಇನ್ನೊಂದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ತಿವಿದ ಹಾಗೆ. ಮನಸ್ಸು ಸರಿಯಿಲ್ಲ. ಕ್ಷಮಿಸಿ. ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೇ. ಇದಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಉತ್ತರ ಕೊಡೋಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕಾರ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಅಂತ ಬಗ್ಗುವವರು ಬಗ್ಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಮೆರೆಯುವವರು ಮೆರೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಾನದಂಡವಿಲ್ಲ. ಅದೂಕೂಡ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜನರ ಕೈಯಲ್ಲಿನ ಅಸ್ತ್ರವಾಗುತ್ತದೆ.

ಕನಸು ಅನ್ನೋದು...

ಕನಸು ಅನ್ನೋದು ಏನು ಹೇಳಿ? ಅದು ರಕ್ತಬೀಜಾಸುರನ ಮಯ್ಯೊಳಗಿನ ರಕ್ತವಿದ್ದ ಹಾಗೆ. ಇವತ್ತು ಒಂದು ಆಸೆ. ಇವತ್ತಿನ ಆಸೆ ನಾಳೆಯೂ ಇರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಸುಳ್ಳು. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಇವತ್ತು ಈ ಕನಸು ನನಸಾಗದಿದ್ದರೆ ಬದುಕು ಇದೆಯೋ ಅನ್ನೋ ಹಾಗಿರುತ್ತೆ. ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಕಳೆದು ನಿರಾಸೆ ಆಗಿ ನಾಳೆ ಬದುಕೇ ಇಲ್ಲ, ಎಲ್ಲ ಕಳೆದು ಹೋಯಿತು ಅಂತ ರಂಪಾಟ ಮಾಡುವ ಮನಸ್ಸು ಬೆಳಕು ಹರಿಯೋದರೊಳಗೆ ಹೊಸ ಕನಸನ್ನು ಹೊಸೆದಿರುತ್ತೆ - ನಮ್ಮ ದೊಡ್ದು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹತ್ತಿಯ ಬತ್ತಿಯ ಹಾಗೆ. ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಕಥೆ.

ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ನನ್ನ ಡೈರಿಯ ಹಳೆಯ ಪುಟಗಳನ್ನು ತಿರುವಿದರೆ ಇದು ನನ್ನ ಕನಸಾಗಿದ್ದು ಹೌದೇ ಅನ್ನುವಷ್ಟು ಮರೆತೇ ಹೋಗಿರುತ್ತೆ. ಹುಚ್ಚು ಮನಸ್ಸು ಅಂತ ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾಗುವಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸತ್ತು ಹುಟ್ಟುವ ಕನಸು ನಮ್ಮನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿಡುವ ರೀತಿ ಅತ್ಯದ್ಭುತ!!

Being Jobless...

Yes.. Finally I did it :). I'm at home. I am jobless.

This is summer time and lot of power cuts. Whenever power is on, I browse, look for something related to testing. Apply for jobs. Keep Naukri & Monster running on the browser from morning till evening. Get frustrated thinking that this is not what I wanted to do in this break. I wanted to spend lot of time on things that make me happy. Learn new songs, visit all places that I couldn't visit due to workload. All these ideas aren't working!!! I had read about the way people feel post-retirement. I think I can feel that way now :D.

Too many changes and too many decisions to be made at a time. Got 3 offers so far. One was without work-life balance. Another had good growth and had work-life balance. But was very far from home. 3rd one is nearer to my house, with same designation and may be equal salary (yet to be decided). Funny part of all these is, I am positive about the last offer. Do you know why I think its funny? Its because, the reason why I had quit my previous job is that I didn't get promoted. God knows how its going to work!!

Outside the compound, kids are humming "color color what color - which color do you choose".. I am singing "job job.. which job shall I choose". I confirm.. staying without job is not so easy.

ಯುಗಾದಿಯ ಶುಭಾಶಯಗಳು

ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಯುಗಾದಿಯ ಶುಭಾಶಯಗಳು. ಹೊಸ ವರ್ಷ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೊಸ ಹರ್ಷ ತರಲಿ.. ಕಡಿಮೆ ದುಃಖ ಇರಲಿ.. ನೋವು ಮರೆಯಲಿ. ನಲಿವು ಬೆಳೆಯಲಿ.. ಇದು ನನ್ನ ಹಾರೈಕೆ..

ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ನಾನ್ಸಿಯ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ..

ನಮ್ಮ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಬದುಕಿಗೆ ಕೊನೆಯ ನಮಸ್ಕಾರ ಹಾಕಿ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಳು. ಅವಳ ಜೊತೆ ನನ್ನ ಭೇಟಿ ಆಗಿದ್ದು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಕೆಳಗೆ. ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ NGO Visitಗಾಗಿ ಹತ್ತಿರದ ಒಂದು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆ ಆಡಿ, ಆಡಿಸಿ ಬಂದೆವು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಒಟ್ಟು 50 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನ ಇದ್ದೆವು. ಹೇಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ನಡೆಯ ಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಒಂದು ಕಮಿಟಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಆಕೆಯೂ ಒಬ್ಬಳು. ಯಾವುದೇ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ಸುಳಿವಿಲ್ಲದೆ, ನಮ್ಮಂತೆಯೇ ಇದ್ದ ಹುಡುಗಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಏರುಪೇರಾಗಿ, Brain Dead ಎಂದು ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿ ಹೋದಳೆಂದರೆ, ನಂಬಲಾಗದಂಥ ಮಾತು!!

ಅವಳ ಸಾವು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ಸಾಯುವ ಎರಡು ದಿನ ಮೊದಲು promotion, increment ಅನ್ನು ನಮ್ಮಂತೆಯೇ, ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯದ ಹಾಗೆ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡಿದ್ದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಂಪಾದನೆಯಾಗಲಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಕಳೆಯಲಿ, ಮನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ, ನಂತರ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಇರೋಣ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಹಾಗೆ ಇದ್ದಳೇನೋ!! ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದ ಜೊತೆ ಈ ಕಡಿಮೆ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಸಮಯ ಕಳೆದಿರಬಹುದು ಅವಳು? ಪ್ರತಿ ದಿನ ನಮ್ಮ 60% ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಆಫೀಸ್, ಆಫೀಸಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣ.. ತಯಾರಿ.. ಇದರಲ್ಲೇ ಕಳೆದುಹೊಗುತ್ತದಲ್ಲ.. ಏನು ಮಾಡುವುದು?

ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅಷ್ಟೇ.. ಇನ್ಯಾವತ್ತೋ ಖುಷಿಯಾಗಿರಲು ಇವತ್ತು ಕಷ್ಟ ಪಡುತ್ತೀವಿ. ಇನ್ಯಾವತ್ತೋ ಖುಷಿಯಾಗಿರಲು ನಾವೇ ಬದುಕಿರುತ್ತೀವೆಯೇ.. ನಿಜಯವಾಗಿಯೂ ಆ comfort level ನಾವು ತಲುಪಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಅನ್ನೋದು ಪ್ರಶ್ನೆ.. ಬದುಕಿನ ಎಷ್ಟೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಇರೋಲ್ಲ.. ಹುಡುಕುವ ಗೌಜಿಗೆ ನಾವು ಹೋಗೋದಿಲ್ಲ. ಇದೂ ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ..

In search of happiness..

Last few weeks have been very difficult for me. I have been questioning myself about my happiness. I wonder if I really wanted to be part of this world!!! This world means the world I spend my maximum time with. Yes, I’m talking about my profession as software tester.

I am dying to find out what interests me. I am trying different things and checking if I can keep that as profession for a living. I am bored of working in Software Industry. It hurts that I have almost forgotten how to be creative. If at all we have to show any creativity at work, it’s in showing more productivity, worry about promotions and try to overtake your competitor who sits next to you :( and who is always with you during coffee & lunch breaks. I don’t understand why can’t we be happy and be cooperative and have good work life balance and be happy for ever!!! Why should we think that Corporate world just needs brains and no emotions? After all we are all human beings isn’t it?

I think it’s too much of questioning today. Let me think more and more about that. When I reach a conclusion, will talk to you again. The outcome of last week’s introspection is here..

I tried working on Photoshop that I worked on almost 7-8 years back. The model in my collage is cute little Lakshmi.. My cousin’s daughter. This girl has all charm in the world and has less complaints about the world :D. She always smiles and smiles and smiles.

I dont want to work any more!!!

Seriously, I can't count how many times these thoughts have crossed my mind. I don't want to work any more!!!! Yes.. you read it right... I do not want to work any more. I want all the fun in life.. The fun I missed so far..

When I was child, I wanted to grow up as soon as possible so that I can earn, be independent and have lots and lots of money, support those who want to study or pursue what they like. Unfortunately, with that goal in my mind, I forgot to live a life!!! Now, I have got all that I had wished for. I have a job, I have money and if not everything, I have capacity to help a few who are in need of financial. But, all of a sudden, path of life seems to have reached dead-end. There is nothing that interests me.

Now.. everything seems to have changed. Singing doesn't make me happy. Talking to people doesn't make me happy either. I tried continuing learning music. But, I have lost that zeal in life. I cannot set goals for myself and work on the goals set with the same enthusiasm. I wonder how I used to wake up early in the morning and attend music classes when it was still dark outside.

Thought that learning something new might make me feel fresh. It didn’t work out the way I had expected. I tried learning Piano. After a few weeks of class, with a teacher not supporting any experiments, I got bored. That is the end of it. Anything that repeats, bores me. Is it me or someone else who used to love the Language classes, music classes and the Veda classes!!! I wonder..

In those early days, I never had money to buy a cassette. I could hear the songs played on Radio and learn by heart. Now, I have bought loads of CD’s and DVD’s. But I’m unable to learn even a song in last few months.

Do you feel the same way? How do you deal with this laziness?

Life is boring.. boring and boring.

Beautiful moments..

Beauty of Belur
















I love the way these elephants are carved..





















Ms. World.. Ms. Universe.. if anything above those titles exist, its this girl..
















Smiling angel..





















May not be on top of the world.. but on top of Seethalayyana betta..





















I'm really really sorry ;)...
















I'm grown up now and I can take care of my sister..





















Friendship can grow anywhere any time..
















No camera can capture the real beauty of of nature.. its just a test trial.
















We are friends now and our smile shows how happy we are..