ಹೊಸ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ.. ಹಳೆಯ ಕನಸುಗಳನ್ನು ನನಸಾಗಿಸುತ್ತಾ..

ಈ ಕನಸು ಅನ್ನುವ ಪದವೇ ಒಂಥರಾ ಚೆಂದ. ಎಷ್ಟು ಬಾರಿ ಬಿದ್ದರೂ ಮತ್ತೆ ನಗುತ್ತಾ ಏಳುವ   ಮಗುವಿನ ಹಾಗೆ ಈ ಕನಸುಗಳೂ ಅಷ್ಟೇ .. ಮುರಿದರೂ ಹೊಸ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಅದೇ ತಾನೇ ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹದ ಮೂಲ!!

ನನ್ನ ಬದುಕು ಅನ್ನೋದು ಕೆಲಸ, ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಪ್ರಪಂಚ ಇವೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಸಿಕ್ಕಿ ನಲುಗಿದೆ ಎಂದು ಕೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ನನಗೇ ಸಿಗದಷ್ಟು ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದು ಹೌದು. ಆದರೆ ಇದು ಕೊರಗನ್ನುಂಟುಮಾಡುವಂತಹುದಲ್ಲ. ಹೊಸ ಹೊಸ ಪ್ರಯೋಗ, ಹೊಸ ಹೊಸ ಕಲಿಕೆ, ಹೊಸ ಹೊಸ ದಾರಿ, ಹೊಸ ಪ್ರಯಾಣ .. ಒಂದು ಬಗೆಯ ಉತ್ಸಾಹ ಉಂಟುಮಾಡುವ ಬದುಕು. ನಿನ್ನ ಸಮಯ ನಮಗಾಗಿಯೂ ಮೀಸಲಿಡು ಎಂದು ಗಲಾಟೆ ಮಾಡುವ ಕುಟುಂಬ ವರ್ಗ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಿತರು.. ಆದರೂ ಖುಷಿ.. 

೩ ವರ್ಷಗಳ ಆಪ್ತ ಸಲಹೆ (counselling) , ಲೆಕ್ಕವಿಡಲಾರದಷ್ಟು ಜನರ ಜೊತೆ ಅವರ ಸುಖ ದುಃಖ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಕಾಶ ತಂದಿದೆ. ಎಲ್ಲರ ಬದುಕಿನಲ್ಲೂ ನೋವು ನಲಿವು ಇರುವುದು ಸಹಜ. ಆದರೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನೇ ಒಂದು ಪ್ರಪಂಚ ಅಂದುಕೊಂಡಾಗ ಕಡ್ಡಿ ಗುಡ್ಡವಾಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಈ ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ನನ್ನಷ್ಟು ದುಃಖ ಇರುವವರೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಮಾಯವಾಗಿ ಆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಂತೆ ನಾನೂ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಬಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಎಲ್ಲರದ್ದೂ ಒಂದು ಪ್ರಪಂಚವಿದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಅವರೂ ಕಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿರಬಹುದು, ನಾನು ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ತರಬಲ್ಲೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ನನಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಮೂಡಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಟ್ರಾನ್ಸಾಕ್ಷನಲ್ ಅನಾಲಿಸಿಸ್ (TA) ಎಂಬ ಒಂದು ಹೊಸ ಕಲಿಕೆಯಂತೂ ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನೇ ತಂದಿದೆ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.  

ನೀವೇ ಓದಿ. "ಎಂಥ ಧನಾತ್ಮಕ ಅಂಶ ಇದು" ಎಂದು ನಿಮಗೆ ಅನ್ನಿಸದಿದ್ದರೆ ಹೇಳಿ.  ಪ್ರಪಂಚ ಇರೋದೇ ಹೀಗೆ. ಯಾರೂ ಬದಲಾಗೋಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ನಮಗೆ ಹೊಸ ಬಗೆಯ ಯೋಚನೆಯ ಎಳೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ ಈ Transactional Analysis (TA). 

ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಯೋಚಿಸಬಲ್ಲರು 

ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಬದಲಾಗಬಲ್ಲರು 

New beginning.. New life..

I was thinking of quitting IT and doing something that I like.. for last few years. Thanks to my husband who just accepted my decision to leave a job that gives good money and a lot of luxuries (except time for myself ;) ) .

I have joined a Diploma course in counselling that touches different types of counselling and gives practical exposure to counselling. Its been more than 4 months that I have been part of this course and lot of things have happened since then. 

After joining this course, I have seen a different world and I am liking the idea of "going slow" in almost everything.. As per our Institute Head and learned faculty Dr. Ali, we have to unlearn lot of things to really learn new things and make those lessons, a part of our lives. Delayed gratification means a lot and I am understanding that now. It's Road less traveled.

I joined a part time job as library executive initially, but couldn't continue for more than 3 months as I was getting into the "hectic schedule" again. Now, I'm having lot of time - visited my native, spent some time with parents, most of the days, will be at home when my husband returns home and when he leaves to office, read what I like, Got in touch with my friends again, have my morning Tea on terrace - without taking my mobile along with me, be at home during sunset, spend some time with myself alone - in silence.

All these have cost me something for sure. Its less money in Bank, no hiring Auto unless its emergency or necessity, no shopping unless I really need to replace some dress, Restrict my expenditure, Travel in Public transport - BMTC even if its crowded (like good old days :) ), some insecurity about future, not planning to buy site / house, no new gadgets....  But, I AM IN LOVE WITH WHAT I AM DOING. I think I can touch more lives. Some day I might have to return to IT to earn some money, but my PRESENT is really Pleasant :D.

Learning something new...

I am learning something new ... after all these months of boring self analysis and search for things that makes me happy, I have taken up a new course on lay counseling. I am attending counseling classes. Its for non-psychiatry background and pamphlet says it helps us know ourselves better, have harmony with people around, help people in need by becoming volunteers or lay counselors. Though the course doesn't make us professional counselors, I think it helps us understand the actions and reactions of people & self better...

I am done with 3 classes already. First class was taken by Mr. Dilip Patel who explained the framework of the course and do's & dont's. Second class was taken by Dr. Vijay Kumar who gave us overview of brain and its functions that would help us understand few problems we might come across, when we get into counseling people. He suggested a book - "Phantoms in the brain" by V.S. Ramachandran. I have bought the book and yet to read. 3rd class was by Prof. Vijayambika who gave us the importance of having "doses of Psychology" in everyone's life. So far, so good. I loved to make a career in Psychology which didn't materialze due to various reasons. "Why do people behave the way they do.." is the question I have always thought about. If this course can help me get the answers to those questions or at least show me the path, it would be wonderful. What say?

ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಅಂದರೆ..

ಕೆಲವು ದಿನಗಳಿಂದ ನಾನು ಮನೆಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕದ ಹುಚ್ಚಿಗೆ ನೀರೆರೆದಂತೆ, ನನಗೆ ಬೇಕಾದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಗಂಡ ತಂದು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದುವುದು, ಹೊಸ ದೇವರ ನಾಮಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುವುದು.. ಹೀಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆಯುತ್ತೇನೆ. ನಮ್ಮ ಮಾವನವರು ನಿವೃತ್ತ ಸರ್ಕಾರಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು. ಅವರು ಮುಂಗೋಪ, ನಿಯತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಿದ್ದರು. ಸಣ್ಣ ತಪ್ಪು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಹೇಗೆ ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ತಂದೊಡ್ಡುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವದನ್ನು ಹೇಳುವಾಗ ಈ ಕಥೆ ಹೇಳಿದರು. ಅವರ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳೋದಾದರೆ -

ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗೂ ನನಗೂ ಒಂದು ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ವಾಗ್ವಾದ ನಡೆಯಿತು. ಅವರು ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ನಾನೂ, ನಾನು ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಅವರೂ ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದಿದ್ದೆವು. ನಾನು ಹಿಂದೂ, ಅವರು ಮುಸ್ಲಿಂ. ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬಹಳಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮತ - ಧರ್ಮಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬೇಧ ಭಾವಗಳಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರಂತೆ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ನಮಗೆ ಎಂದೂ ಜಾತಿ, ಮತಗಳ ಕಾರಣದಿಂದ ಕಿತ್ತಾಟ ಮಾಡುವ ಸಂಭಾವನೆಯೇ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಅವರು "ನೀವು ಜಾತಿ ಬುದ್ದಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ" ಅಂದರು. ನನ್ನ ಮುಂಗೋಪಕ್ಕೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕುವಾವರು ಯಾರು? ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಅವರ ಕಾಲರನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಮ್ಮ ಮೇಲಧಿಕಾರಿಗಳ ಬಳಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದೆ. ಸದಾ ಒಂದಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ, ನಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ನಾವು ಹೀಗಾಗಿದ್ದು ನೋಡಿ ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಗಾಬರಿಗೊಂಡಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಮೇಲಧಿಕಾರಿಗಳು ಗಾಬರಿಗೊಂಡರೂ, ನನ್ನಿಂದ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ ಎರಡು ದಿನದ ನಂತರ ಮಾತನಾಡೋಣ ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದರು.

ಮರು ದಿನ ಪಕ್ಕದ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರೊಬ್ಬರು ನನ್ನನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಂದರು. "ಸಾರ್, ಜೋಪಾನವಾಗಿರಿ. ಎಲ್ಲ ಮುಸ್ಲಿಂ ಜನರೂ ಒಂದಾಗಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಹೊಡೆಯಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಯೋಚನೆ ಮಾಡಬೇಡಿ. ನಾವೆಲ್ಲಾ ನಿಮಗೆ support ಮಾಡುತ್ತೀವಿ" ಅಂದರು. ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ಉಳಿದೆ. ಅವರೂ ಏನೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಸಿಗದಿದ್ದರಿಂದ ಹೊರಟು ಹೋದರು. ನನಗೆ ಶುರುವಾಯಿತು tension. ನನ್ನಿಂದ ಒಂದು ಹಿಂದೂ - ಮುಸ್ಲಿಂ ಗಲಾಟೆಯಾಗಬಹುದೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಭಯಂಕರವಾಗಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ದೇವರಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಮುಸ್ಲಿಂ ಗೆಳೆಯರ ಹತ್ತಿರ ಹೋದೆ. ಅವರಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ದಿನ ಗಲಾಟೆಯಾಗುವಾಗ , ಅಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯಿದ್ದರು. ಅವರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಮಾತನಾಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ಜಗಳದ ಇನ್ನೊಂದು version ಸಿಗಬೇಕೆ? ನನ್ನ ಜೊತೆ ವಾದ ಮಾಡುವಾಗ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು "ಜಾಸ್ತಿ ಬುದ್ದಿ" ಎಂದು, "ಜಾತಿ ಬುದ್ದಿ" ಎಂದಲ್ಲ. ನಾನು ಅವರ ಉರ್ದು ಮಿಶ್ರಿತ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ತಪ್ಪಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದೆ ಅಂದಾಗ ನನ್ನ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ!!

ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬಂದ ನಂತರ ಅವರಲ್ಲಿ ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸಿದೆ. ಅವರೂ ಇದನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಡುವ ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸಿನವರಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗಲಾಟೆ ತಪ್ಪಿ ಹೋಯಿತು. ನನಗೆ ಅವರೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಹೊಡೆದಿದ್ದರೆ ನನಗೆ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದು ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರಂತಿರುವ ನಮ್ಮ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳಲ್ಲಿ ದ್ವೇಷದ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿದರೆ ಅನ್ನುವ ಭೀತಿ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆ ಗೊತ್ತೇ? ಅದಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲವೇ ದೊಡ್ಡವರು ಹೇಳಿರುವುದು - "ಕೇಳಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಾಗಬಹುದು, ನೋಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಾಗಬಹುದು, ನಿಧಾನಿಸಿ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ನಿಜವು ತಿಳಿವುದು " ಅಂತ.

ಎಷ್ಟು ನಿಜ ಅಲ್ಲವೇ? pradigm shift ಅನ್ನುವುದರ ಬಗ್ಗೆ email ಫಾರ್ವರ್ಡ್ ಗಳು ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಇದೂ ಕೂಡ ಅಂಥದ್ದೊಂದು ಕಥೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಬರೆದೆ. ನೀವೇನನ್ನುತ್ತೀರ?

ಸೂರ್ಯಾಸ್ತಮಾನದ ಖುಷಿ..

ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಖುಷಿಗಳು ಅನ್ನೋ ಮಾತನ್ನು ಹುಡುಗೀರ ಬಾಯಲ್ಲಿ, ಅಥವಾ ಸ್ವಲ್ಪ emotional ಹುಡುಗರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಕೇಳಿಯೇ ಇರುತ್ತೀರ ಅಂತ ನಂಗೆ ಗೊತ್ತು. ಹೀಗಂದ್ರೆ ಏನು? ಖುಷಿ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟದ್ದೆ ಅಥವಾ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಕೆಲಸಗಳಿಂದ ಉಂಟಾಗೋ ದೊಡ್ಡ ಖುಷಿಯೇ ಅಂತ ಒಂದೊಂದ್ಸಾರಿ ನನಗೂ ಅನ್ನಿಸೋದಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಆಫೀಸಿನ ದೊಡ್ಡ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಒಳಗೆ ಬಂಧಿಯಾಗಿರೋ ನನಗೆ ಸಂಜೆ 6:15 ಕ್ಕೆ ಹೊರಡೋದಂದ್ರೆ ಖುಷಿ. ಅದ್ಯಾಕೆ ಅಂತೀರ? ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಇಳಿಯುವಾಗ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಿಟಕಿ ಇದೆ. ದೇವರ ದಯದಿಂದ ಅದನ್ನೂ ಕೂಡ ಮರೆ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತ ನಮ್ಮ ಆಫೀಸಿನವರಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿಲ್ಲ. ಆ ದೊಡ್ಡ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತಮಾನ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೆ ಅಂತೀರ? ಅದು ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣ ಅಲ್ಲ, ಕೆಂಪಲ್ಲ, ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲಿನ ಬಣ್ಣ ನೀಲಿಯಲ್ಲ, ಕಪ್ಪಲ್ಲ.. ಒಂದೈದು ನಿಮಿಷ ನಿಂತು ನೋಡೋಣ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಆಹಾ.. ಎಂತಹ ಅದ್ಭುತ ದೃಶ್ಯ ಅಂತ ಒಂಥರಾ ಖುಷಿ ಆಗುತ್ತೆ. ಇದನ್ನು ಸೆರೆ ಹಿಡಿಯೋ camera ನನ್ನಲ್ಲಿಲ್ವಲ್ಲ ಅಂತ ಪೇಚಾಡೋ ಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತೆ. ಮತ್ತೆ ಅದರ ಹಿಂದೆಯೇ camera ಇದ್ದರೆ ಈ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೇಗೆ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯೋದು ಅಂತ ಇಷ್ಟು ಚೆಂದದ ಸಮಯ ಹಾಳು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ನನಗೇ ಇದನ್ನು ಹೀಗೇ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿ ಹೀಗೆ ಬಣ್ಣ ತುಂಬಲು ಬಂದಿದ್ದರೆ!! ಅಂತ ಆಸೆಯಾಗುತ್ತೆ. ನನಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲವಾದರೂ, ನಮ್ಮ ಹರಿಣಿಗೆ ತೋರಿಸಿದರೆ, ಆ ಚಿತ್ರ ಕಲಾವಿದೆ ಹೀಗೆ ಒಂದು ನಕಲು ತಯಾರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳೋ ಏನೋ ಅಂತಲೂ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಒಂದೊಂದು ಮಹಡಿಯಿಂದಲೂ ಇಳಿಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸೂರ್ಯ ಒಂದೊಂದೇ ಇಂಚಿನಷ್ಟು ಇಳಿಯುತ್ತಾನೆ. ಕಡೆಯ ಕೆಲವು ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿ ಇಲ್ಲ :(. ಕೆಳಗೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸೂರ್ಯ ಮರೆಯಾಗಿರ್ತಾನೆ. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಮುಳುಗಿದನೋ, ಅಥವಾ ದೂರದ ಒಂದು ಕಾಂಕ್ರೀಟು ಕಟ್ಟಡ ಅವನನ್ನು ಮರೆಸಿತೋ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ದಿನವಿಡೀ ಹೊರಗಡೆ ಜೋರಾಗಿರೋ ಬಿಸಿಲಿದ್ದರೂ, ಒಳಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕತ್ತಲೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಕಿಟಕಿಗಳಿಗೆ ಮರೆ ಮಾಡಿ, ಕೃತಕ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ, ಗಾಳಿಯಾಡದಂತೆ ಮಾಡಿ A.C. ಹಾಕಿರೋ ಚಿಕ್ಕ 2 X 3 cubicle ನಲ್ಲಿ ಜೀವನವಿಡೀ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ, ಸಮಯ ಕಳೆಯುವ ನನ್ನಂತಹ ಜನರಿಗೆ ಹೀಗೊಂದು ಸೂರ್ಯಾಸ್ತವು ದಿನವೂ ಇರುವಂಥದೇ ಆದರೂ ಕೂಡ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತದೆ.

ಮೊನ್ನೆ ನಮ್ಮ ಆಫೀಸಿನ ಎದುರಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಟ್ಟಡ ಕಟ್ಟಲು ತಯಾರಿ ನಡೆಯೋದನ್ನು ನೋಡಿದೆ :(. ಹೊಸ ಕಟ್ಟಡ ಈ ಸುಂದರ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಮರೆ ಮಾಡದಿರಲಿ ಅಂತ ದೇವರಲ್ಲಿ ಬೇಡಿಕೊಳ್ತಿದೀನಿ!!!

Happy New Year 2011

Wish you all a very Happy and Prosperous new year. Hope this new year brings lots of joy to you and your family.. and may all your dreams come true :).

ಗೌರವ ಯಾರಿಗೆ ಕೊಡಬೇಕು?

ನಿಮಗೆ ಯಾವತ್ತಾದರೂ ಹೀಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದಿದೆಯೇ? ಸುಮ್ಮನೆ ವಯಸ್ಸಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾಕೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಗೌರವ ಕೊಡಬೇಕು? ವಯಸ್ಸಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟು ಅನುಭವ ಆಗಿದೆ ಅಂತ ಅರ್ಥವೇ? ಅಥವಾ ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾದಮೇಲೆ ಇವರನ್ನು ಬದಲಿಸಲಿಕ್ಕಾಗೋದಿಲ್ಲ, ಹಿರಿಯರು ಅಂತ ಅವರೇನು ಬಯಸುತ್ತಾರೋ ಹಾಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಾಟಕ ಮಾಡೋದು ಅಂತ? ಅಥವಾ ವಯಸ್ಸಾದವರು ಮತ್ತೆ ಮಗುವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಸಿಟ್ಟು ಸೆಡವು, ಜಗಳ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು ಮಗುವಿನಂತೆ ಅಂತ ಕ್ಷಮಿಸಿ ಬಿಡೋದ? ನಿನ್ನೆ ನಾನು ಕಂಡ ಅಜ್ಜಿ, ಇವತ್ತಿನ ಅಪ್ಪ, ಮಾವ, ನಾಳೆ ನಾನು.. ಒಂದು ದಿನ ಹೀಗೆ ಆಗುವವರೆ.. ಹೋಗಲಿ ಬಿಡು ಅಂತ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದ?

ನನಗೆ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಿಂದಲೂ ಒಂದು ಅಭ್ಯಾಸ. ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಇದರಿಂದಾಗಿ ಬೆಲ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ, ಲಕ್ಕಿ ಬರಲಿನಲಿ, ಜೋಯಿಸಜ್ಜನ ಕೋಲಿನಲ್ಲಿ ಹೊಡೆತ ತಿಂದಿದ್ದಿದೆ. ವಯಸ್ಸಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾರಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಹೇಳಿದರೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋದು ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಈ ನಿಲುವಿನಲ್ಲಿ ಇವತ್ತಿಗೂ ಬದಲಾವಣೆ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ವಯಸ್ಸಾದವರಿಗೆ ನನಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಒಂದಿಷ್ಟು ರಿಯಾಯಿತಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಸರಿ. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣಬೇಕು - ಸರಿ. ಆದರೆ ಹರೆಯದಲ್ಲೇ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಅಂತ ನನ್ನ ಸ್ವಂತಿಕೆ, ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಬಿಡಬೇಕಾದರೆ? ಸರಿಯೇ? ನಿಮ್ಮಿಂದ ಸಾಧ್ಯವೇ? ನನಗಿದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಇವತ್ತು ನನ್ನವರು ಅಂತ ಗೌರವಿಸಿದವರ ನಾಲಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹದ್ದುಮೀರಿ ಮಾತಾಡಿದೆ. ಒಂದು ಕಣ್ಣು ಇನ್ನೊಂದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ತಿವಿದ ಹಾಗೆ. ಮನಸ್ಸು ಸರಿಯಿಲ್ಲ. ಕ್ಷಮಿಸಿ. ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೇ. ಇದಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಉತ್ತರ ಕೊಡೋಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕಾರ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಅಂತ ಬಗ್ಗುವವರು ಬಗ್ಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಮೆರೆಯುವವರು ಮೆರೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಾನದಂಡವಿಲ್ಲ. ಅದೂಕೂಡ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜನರ ಕೈಯಲ್ಲಿನ ಅಸ್ತ್ರವಾಗುತ್ತದೆ.